Sonríe conmigo...

Del triste vacío aprendí a volar, reposando las lunas anidadas en mis brazos. Y aprendí que todo silencio grita más que la palabra pronunciada. Que aquello que más queremos nos espera a la vuelta de la esquina… aquello que llaman vida. Y aprendí también que no hay soledad que uno no busque. Decidí abrir los ojos al aliento de aquellas personas que a mi alrededor habían… tú y tú y, tú también. Cambié la tristeza por una sonrisa. Aunque fuera solo por un instante, solo por eso ya valía la pena. Sonreí… ¿sonríes tú también conmigo?

Pensamientos de una tarde cualquiera... y sin guión previo.




(9 de Agosto de 2012)

Comentaris

  1. Hola Essència, yo también quiero sonreir contigo, que escrito tan bonito, felicidades por tu blog, me gusta mucho y gracias por ponerme en tu lista de blogs, un abrazito!!

    E.Egea desde Corazonescerebro (la antigua Burbuja Feliz)

    ResponElimina

Publica un comentari a l'entrada

Entrades populars d'aquest blog

Com dir-te t'estimo...